Deli gönül... Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Bir gölgeydin sen umudun peşinden koşan.
Bir yediverendin, açtıkça açan.
Kurudun şimdi bir dal misali
Suyunu topraktan da alsan
Kırılmışsın artık, bir kalem gibi...

Şiirler yakmak yerine,
türküler yakardım sana.
Hep yanımda sen vardın
seninle koşardım sevdalarıma.
Benimle büyüdün, içimdeki dünyamda
Benimle beslendin, benim kanımla
Benimle koştun yazıma kışıma
Şimdi, düşman oldun da çıktın karşıma...

Böyle mi olmalıydı deli gönül
Dillerini çıban
kalbini maraz mı sarmalıydı.
Sana uçan umutlara kurşun mu sıkmalıydı?
Adını koyamadığım o sevdaya
yıllar bir bir mızrak attı.
El uzattı sana dostların
sense, onları taşladın...

Neyin vardır deli gönül veremin de çaresi var.
Unutma, dün dündür önünde yarının var.
Ak karaya zıt, gündüzse geceye
dost düşmana, ateşse suya zıt
sense, bana zıtsın be deli gönül.
Ben soba olacağım, sen bir kömür
yakacağım seni bir ömür.
Adını koyamadığım o sevdanı da
ateşinle yak, yanında götür...

Kalemimdin, tükendin şimdi
yazmaz oldun, yazamaz oldun.
Bitirdin mürekkebini, kağıtlara akmaz oldun.
Böyle mi olmalıydı deli gönül
sinemi saran çıban mı olmalıydın,
yaşadığın bu bedene kurşun mu sıkmalıydın.
Gözüm toprağa baktığında sen nereye kaçacaksın?
Unutma ki deli gönül, sen de benim bir parçamsın.
Toprak bağrına bastığında
sen de geleceksin kefenimle
sen de çürüyeceksin benimle...

Uslanmadın deli gönül uslanmadın
Her duyduğun hışırtıyı bir türkü sandın
Gittin peşinden, şeytanlara aldandın
Kaç kere öldün, daha da akıllanmadın.
Demir şekil tutar da, bir sen tutamazsın
Adını koyamadığım o sevdada
ne bulursun Allah aşkına?
Yıllar bir bir geçse de
Vallahi,
bu kafayla sen adam olamazsın!