Deli Gönül Şiiri - Hanifi Kolukısa

Yeter bunca zaman çektiğin,
Al başını bu yerlerden git deli gönül!
Biç gayrı dertlerini topla ektiğin,
Götür başka diyara sat deli gönül!

Dakikam zehir günüm ise ölümdür bana,
O zehri tadarak içiyorum kana kana,
Çâren yok dert sürüsünü sen döne döne,
Hiç zorsuma ne yapalım güt deli gönül!

Çok zamandır ağlar yüzüm hiç gülmez,
Biner dallarıma hayat hâlimi bilmez,
Gün geçtikçe derdim artar eksilmez,
Sen de birine binler kat deli gönül!

Kalmadı bu dünyanın yok merhameti,
Yokla yüreğini onun, taştan da katı,
Gideceğim bu ellerden kararım katî,
Kaybol görünme kimseye yit deli gönül!

Ne yapacağımı bilmeden çâresiz bekliyorum,
Güler mi ki kader bana gülmeyecek biliyorum,
Hafızamdan her şeyi bir bir siliyorum,
Sen de eri yavaş yavaş bit deli gönül!

Gözüm yaşlı hüzünlüyüm bakıyorum semaya,
Derdim belli gerek yok ki demeye,
Başladım feleğin darbesini yemeye,
Diş geçiremezsin hiç olmazsa yut deli gönül!

Bende mi hep suç bende mi kusur?
Yıllardır ruhum elinde esir,
Suç kimsenin değil kahpedir asır,
Kafa tut bir gün ona çat deli gönül!