Deli Gönül-2 Şiiri - Bahattin Karagöz

Erenler, hakkımda çok aldandınız,
Benim gibi toyu usta sandınız.
Hiç bir kul kalmasın yolunda yalnız,
Sen de beni öyle say deli gönül.

Bahar geldi, lale, sümbül açıldı,
Güllerden etrafa miskler saçıldı.
Rabbim her nimeti kula taç kıldı;
Aç gözün, yetinsin, doy deli gönül.

Dağdan dağa gezer, tozar maralım;
Avcı benim amma, değil yaralım.
Hüsnüne vurgunum, nasıl varalım;
Gözden ıramasın, oy deli gönül...

Saba yeli hangi dağdan geliyor?
Hoş kokusu İrem bağdan geliyor.
Mü'mine muştusu sağdan geliyor;
Önünde umduğun şey deli gönül.

İzzet, uzlette mi, yoksa çokta mı?
Nasıl bileceksin eşsiz yektamı?
Aklın kesildiğin kamışlıkta mı?
İniler durursun, ney deli gönül...

Pervane gibisin, aşka perenden,
Taklit etmesinler, sakın görenden.
Her emri ifayı bekliyor benden;
Kendim bir köleyim, bey deli gönül...

Beni de, beni de say deli gönül!