Deli gönül Şiiri - Nedim Uçar

Gökte asılı bulutlar, parelendi deli gönül,
Sonu gelmeyen umutlar yarelendi deli gönül.

Gün geçtikçe yara sızlar, dosta geçmez oldu nazlar,
Arşa yükselen avazlar sıralandı deli gönül.

Vefa beklerken birinden, sesler duyulur derinden,
Bir nazarla dört yerinden yaralandı deli gönül.

Düşünceyi sardı duman, sevenlerin hali yaman,
Yanlış yere çoğu zaman berelendi deli gönül.

Siyah oldu allarımız, suya değdi dallarımız,
Yâre giden yollarımız aralandı deli gönül.

Karlı dağların döşünden, yayla mutlu güneşinden,
Kendi aslının peşinden turalandı deli gönül.

Gece gündüz Hak katında, af diledi üç batında,
Günün eşref saatinde çarelendi deli gönül.

Tüm aşıklar çile çekti, dert topladı, sevgi ekti,
Ufuklarda seher vakti çıralandı deli gönül.

Ayın kutba düşmesinden, kor alevde pişmesinden,
Abu hayat çeşmesinden şıralandı deli gönül.

Asla yapışmadı siye, kimse bilmez neden niye,
Nedim Uçar şair diye karalandı deli gönül.