Deli Gömleği Şiiri - Burçin Çelik

hisselleştirdiğim her şeyin beni hissiz bıraktığı o gamsızlıktan yazıyorum
İyi kötü hiç bir şeye tepki veremiyorum
Demek ki yaşamım boyunca anca bu kadar üzülebildim , en fazla bu kadar kızabildim , maksimum bu kadar şaşırabildim
Fazlası yok
O yüzden bana “anlatsam roman olur” diye adlandırdığınız boktan hayat hikayelerinizi anlatmayın
Travma sandığınız anılarınızı , çaresiz kaldığınızı düşündüğünüz dünyanızı , saçma sapan ilişkilerinizi anlatmayın
Çünkü sıkıldım sizi dinliyor gibi yapmaktan
Yakın bir vakitte anneannem öldü mesela
Cenaze evinde bendim tek ağlamayan
Geçtim bir köşeye ,yaşarken yapmadıkları şovu ölürken yapışlarını izledim
Kimse girmek istemedi kadını yıkamaya
Ben gasil haneye gönüllü girdim
Bebek kundaklar gibi özenle kundakladım ama insanlık namına bir damla yaş dökmedim

Çok uzun süre hissiz olmayı dilemedim desem yalan olur
Ben ne bileyim ben gibi bir serserinin duası böyle kabul olur
Sonunda öğretti bu hayat bana içime içime kusmayı
Yoksa ben de istemezdim elbet yer yüzündeki bütün infilakların müptelası olmayı
tüm hislerim daha çocukluğumda ,sanki kırılmış bir oyuncak gibi çöpe atılmış
Bu öksüz başım da çöpçülerin eldivenleri ile bile okşanmamış
delirdi bu diye götürdükleri psikolog abla ,bileklerim karşılığında bana ücretsiz seanslar yazmış
Ulan bu hayat senaryomu sanki rab değilde ,kimya bölümünden daha yeni mezun olmuş bir çocuk yazmış.

Nasılsın diye sormayın bana
Cevabını bildiğim yerden gelen soruları bile cevaplamıyorum ben , bunu nereden bileyim.
Azrail gelse gırtlağıma çökse ,belki de acımadı ki
derim.
Yalnız geldik yalnız gideriz yani ,hayırdır ?

Yalnızlıktan hiç şikayetim olmadı benim
Anlatmak istediğim şu ki zihin boş , beden hissiz, akıl firarda….

Bu arada sesi duydunuz mu ?
Az önce biri daha “Ben bu hayata daha fazla dayanamıyorum” diyerek aşağı attı kendini
Anneme söyleyin olur mu ?
-çok yakıştı evladına deli gömleği…..

Burçin ÇELİK