Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sözcükleri büyük bir ustalıkla bulunması gereken yerlere yerleştiren sevgili şairi yürekten kutluyorum...
............10
Yürek sesiniz hiç susmasın kardeşim beğeni ile okudum.Tam puan,saygı ve sevgi hep üzrinize olsun.
sevgiye ve yaşama dair uzun anlamlı mısrardı.
tebrikler ve paylaştığınız için teşekkürler Mine hanım.
***Gururunu hiçe sayarak, sermek ayakaltına
Kendinden vazgeçmek, sevgilinin varlığında. *** delice sevmek bu olsa gerek ....tam puanla kutluyorum , saygılarla....
kutluyorum sizi yüreğinin sesini dinlemek sevmek ....bitimsiz yollara vurmak kendini ....türkü tadında şiir sağnağında yaşamak hayatı....kaleminiz susmasınn....
Yüreğinin taşıyamadığı özlemlerle,
Deli taylar gibi, rüzgâra karşı koşmak
Yağmur altında ıslanmak, ıslık çalarak
Kimseye aldırmadan, sokak ortasında,
Türküler söylemek, kabına sığmayarak.
Başın mutluluktan dönerken çılgıncasına,
Dünyanın, döndüğünü sanmak etrafında.
Dantel gibi işlenmiş mısralardan oluşan, duygu yüklü bir şiir okudum sayfanızdan. Muhabbetle kutluyorum, selam ve esenliklerle. tam p. ve ant..
Deli gibi sevmek,
Öylece durmak, bir uçurumun kenarında,
Her an bırakacakmış gibi kendini boşluğa.
Gözünü karartmak, her şeye korkusuzca.
Ya da tutunmak hayata, tüm coşkusuyla,
Aynalarla konuşmak, O varmış gibi karşında.
Kulağın seste beklemek, bakışların boşlukta
Ulaşamadığında O’na, vurmak kendini yollara
Evet buna Deli gibi sevmek denir...
Tewbrik ediyorum şairemi.
Sevgi ve Selamlarımla + 10 Puan.
Deli gibi sevmek,
Öylece durmak, bir uçurumun kenarında,
Her an bırakacakmış gibi kendini boşluğa.
Gözünü karartmak, her şeye korkusuzca.
Ya da tutunmak hayata, tüm coşkusuyla,
Aynalarla konuşmak, O varmış gibi karşında.
Kulağın seste beklemek, bakışların boşlukta
Ulaşamadığında O’na, vurmak kendini yollara
Çok güzel mine hanım..tam puanımla....Ufkun YAREN
Yüreğinizin götürdüğü yere gidin sevgilerin doyasıya yaşandığı ,sorgusuz,sualsiz acbalar olmadan dolu dizgin sevdalara kavuşmanız dileğiyle..
Harikaydi ve çok anlamlı bir şiir.
Çok güzeldi yüreğinize emeğinize sağlık Saygılar
TAM PUAN + ANTOLOJİM
Bu şiir ile ilgili 69 tane yorum bulunmakta