*Deli Diyorlar* (Desinler)

Bir varmış diye başlayan masalların sonunu
Mutlulukla süsleyip
Uyumam için kulağıma anlatanım olmadı benim...

Belki olsaydı;
O sesle kulağıma çarpan
Gizli anlamları hiç duymayıp,
Masallarda yarattıkları mutluluk oyunlarını
Çözmeye çalışarak hep uyuyor olacaktım...

Oysa ben hiç uyumadım
Uyuyamadım!
Hayatın ve içinde barındırdığı
Keskin, yalan, sahte kokusunun gafletini
Gözlerime bulaştırmamak adına
Uyumadım!

Gecenin sükutunda toplayabiliyordum
Hep bir yanı eksik kalan
Kopuk kopuk parçalanmışlığımı...
Çok geceler var
Tanımadığım bu yabancı yollara
Saplayıp bakışımı
Kainatın tüm şefkatsizliğine rağmen
Eksik kalan parçama şefkat dileniyordum...

O ikiye bölünmüşlüğümün
Derin sızısını dindiren,
Varlığımın en anlamlı, en sahici,
Kimsesizliğimin inadına herkes olduğun,
Yıllardır gördüğün ÖZGÜRLÜK düşlerinin
Bir köşesine sığınabileceğim,
Asırlık sürgünümün eşsiz yüreğinde
Nokta koyulacağı diğer yarımsın SEN...

Farkındamısın bilmem
Bu şehir bana,
Bende bu şehire
Öylesine nefret doluyuz ki
Yozlaşan ve küf kokan sokaklarıyla
Günahına batmış köşe başlarını öğretiyor;
Gideceğin bir yer yok! !

Bu kulaklarımı parçalayan ses
Delirmişliğime yaklaşan bir adım daha oluyor
Gidemiyorum! !
Oysa ben;
Erişilmez yüreğine akan bir damla kan,
Esaret mevsiminde hüznünü sarmalayan bir kucak bahar
Tarifsiz acılarının nefesine nefesimi ekleyip
Ezgin ve suskun yüreğimi
Kapına sunup
Acılarını öpmeyi dilerdim...

Mesafelere kanar yüreğim

Kan kaybeden dünümsün SEN...

Acının soluğunda artık nefesim...

Yaşayan tek yerim;

Senin yaşadığını hissettiğim

Kutsandığından habersiz

Ayaklarının değdiği topraklar olacak...