Ölümle korkutuyorlar beni,
Bilmiyorlar ki Azrail benim.
Dünyayı anlatıyorlar,
Allı, pullu.
Güzelliğiyle, çirkefiyle, sevgisiyle.
Nereden bilsinler ki,
Dünya benim.
O dünyayı ben kurdum.
Şimdi ise beni,
dünyamda,kuralları ile,
Yönetmeye çalışıyorlar,zorluyorlar.
Girdim mi dünyanıza?
Karıştım mı?
Kurallarınıza.
Bir defasında anlatmaya çalışmıştım da,
dünyamı.
Deli demiştiniz bana.
Haklıydınız,
Dünyanızda,
Deli benim.
Dünyamda nesiniz?
Bencillik etmeye alışıksınız ama,
Tepeden inmeye...
Problemleri yaratırsınız,
Sonrada,
kahraman gibi,
Kendi yarattığınız problemleri,
kafanıza göre çözüp,
İyilik yaptığınızı savunursunuz.
Halbuki siz olmasanız
Problemlerinde olmayacağını,anlayacak kadar zeki,
Kabullenemeyecek kadar,
Hiçsiniz.
Sizin dünyanız,
gözyaşlarının toprağa bulaştığı,
Çamur deryasında,
Benim ki ise sevgiyle coşmuş,
denizinde yüzüyor.
Benim dünyam gözyaşını,
Yalnızca,
Gökler ağlarken görüyor.
87/İzmir(Giz yolunda emeklerken)
Erol DalKayıt Tarihi : 26.8.2004 20:38:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!