Deli Şiiri - Kübra Gülbahar

Henüz 25 yaşındaydı… Gözleri, hayat benim tüm güzelliğimi kirletti der gibi bakıyordu… Yollar yırmıştı sanki üzerinde ki elbiseyi… Adı koyulmamış o sokağın delisiydi. Kimse yanına uğramıyor, senin derdin nedir diye bir soranı dahi olmuyordu! İnsanlar ona alışmıştı. O ise yaşam dâhil kimseden bir anlayış beklemiyordu. Hayatta ki tüm serveti, akşamları üzerinde uyuduğu ıslak bir karton kâğıttı.

Neyi sığdırabilirdi ki bu kısa yaşanmışlığa! Ansızın gelen bir günün tüm ağırlığı mı çökertmişti o masum yüreği? Dudakları unutulmaya yüz tutmuş bir hüznün kırıntılarını seslendiriyordu. Duyabiliyordu herkes ama ne demek istediğini ondan başka kimse anlamıyordu. Bir ailesi yok muydu? Bir sevdiği! Gitmek istediği bir şehir! Olmak istediği bir yerde miydi? Eğer öyleyse… nasıl katlanabilirdi ki insan bu garip yalnızlığa! Hangi evin kapıları kapanmıştı üzerine acımasızca! Hangi varlık onu bu taşınması ağır yokluğa sürüklemişti?

… Baktıkça içim parçalanıyordu. İlk kez geçiyordum o sokaktan… İlk kez bir insanı bu kadar koyu ve derinlemesine değerlendiriyordum. İçimde engelleyemediğim bir istekle izliyordum onu… Kendimde biriktirdiğim tüm duygular ağlıyordu sanki… Gariptim… Onca sıkıntımı unutup, onu düşünmem bana şaşırtıcı geliyordu…

… Zaman sonra benim kendisini izlediğimi fark etti fakat bana aldırış bile etmeden eğildi. Kaldırımın kenarında duran ezilmiş sigara izmaritini aldı ve cebinde ki kibriti çıkardı…

- Durr! diye bağırdım… Öylece yüzüme baktı… Yanına doğru ilerledim ve ona çantamdan çıkardığım sigaramdan uzattım.
- Al buradan yak!
Tereddüt etmeden aldı ve yaktı. Sonra ani bir hızla yere çömeldi. Sigarasından derin derin çektiği nefesler karşısında gözlerini kısıyor ve ağır düşüncelere dalıyordu. Bir deli ne düşünebilir ki diye sordum kendime ama bir cevap alamadım. Sonra bir sigarada ben yakıp, yanına çömeldim ve sordum;
- Yaşın kaç?
- 25
- Neden buradasın?
- Neden oradaysan, o yüzden buradayım.
- Ailen, eşin, akraban, özlemini çektiğin ne bileyim yanında olmak istediğin kimse yok mu?
- Senin var mı?
- Var.
- Peki, ne kadar seninler? Nereye kadar seninle gelebilirler? Verdiğin değerin, sevginin yüzde kaçını pişmanlık olarak geri ödüyorsun onlara! Hadi cevapla..
Diyerek, sinirli bir ifadeyle baktı yüzüme… Şaşırmıştım…
- Zaman zaman elbette beni üzdükleri anlar oluyor ama sevgim onları affedecek kadar büyük.
- Affetmek! Senin, benim başarabileceğimiz bir büyüklük değil. Onu ancak yukarıda ki yapabilir. Sen sadece öfkeni hafifleterek, yeni kandırmalara hazırlıyorsun sadece kendini ve bunun adını affetmek olarak adlandırıyorsun.
- Kimsin sen? Şu sokaktan geçen insan sıfatına bürünmüş kişilerin sana taktıkları isme yakışmayacak kadar değerlisin. Kendine neden böyle bir eziyet yükledin? Hangi kandırmalara yenik düşerek atıldın sokaklara?
- Herkes koyu ve altı çizik yaşamayı seçmiş… ben buradayım der gibi… Bende onların tersine silinmek istedim… Bu bir seçim. Kayıplara verilmiş bir tercih.
- Tek kaybeden sen değilsin! Neden yaptın bunu anlamıyorum!
- Nerden bileceksin ki senin kaderinin daha doğmamış bir çocuğun alnında yazılı olduğunu!
- Ne demek istiyorsun anlamadım?
- Hadi git. Gereğinden fazla soru soruyorsun. Bu kadarı sana yeter! Kalanını çözmek elinde! Hayat bu kadar hazır gelmiyor herkesin eline… Git hadi gitttt! !
Diye bağırdı bana…

… Yol boyunca düşündüm demek istediklerini. Neydi onun kaderini bu şekilde çizen… Peki ya benim kaderim! ! Hangi doğmamış umudun alnında yazılıydı? Belki de sonu gelmeyen isyanlarıma bir dur demek adına, yaratıcı bu insanı çıkarmıştı karşıma. Şimdi kavrayamayacağım ama günün birinde mutlaka anlayacağım bir öğüt bırakmıştı o kişi bana… O halde akıllı olduğuma mı üzülmeliyim yoksa deli olmadığıma mı ağlamalıyım? Bilmiyorum! ! !