Deli Şiiri - Yusuf Berker

Yoğun duygu savaşımlarımda yitirdim aklımı
Aklım bu dünyanın somut soyut kavramlarına denk değildi
Tanrının bana sunduğu hayatla yetinmek yarım kalmaktı
Ve ben aklımı yitirdiğim günden beri kalbimde büyüttüm içimdeki cesur çocuğu
Keşmekeş gürültülü şehirlerde bıraktım kalabalık yalnızlığımı
Ve o şehirleri ihtiraslarıyla kirleten vasıfsız insanları
Özgürlüğümü arıyordum kuralsız kanunsuz sorgusuz
Duyumsuyordum uzaklarda yaşayan mülteci filozof ruhumu
Güçlülerin belirlediği kalıplarda şekil almak karakterime ihanetti
Herkes-leş-mektense kendim olmayı tercih ediyordum
Zaten yalnızlığım bana kendim olmayı farkettirmişti
Balta girmemiş bekareti bozulmamış kanı dökülmemiş ve henüz keşfedilmemiş bir hayat istiyordum
Zorlamaları dayatmaları tabuları sınırlamaları olmayan bir hayat
Oysa ki kimsesizler mezarlığına gömmüşlerdi gülüşlerimi
Ki ben yine de yıldızsız gecelerde söylerdim isyankar türkülerimi
Mutluluğa düşman cellatlardan kaçıyordum
Taşa tuttukları hürriyetimle direniyordum
Cesaret ve özgürlükten feyz alıyorken
Demokrasiye sıkılan kurşunlara siper ediyordum kirlenmemiş düşüncelerimi
Güce ve paraya bağlanmış nefslere Meydan okuyordum bir başıma
Toplumun izole ettiği sistematik yasakları çiğniyordum firari fikirlerde
Ne biat etmeye ne de diz çökmeye uygun değildi benliğim
Pes etmek kaybetmekti feth ettiğim kaleleri
İşte tam da bu yüzden
Dinim vicdan dilim adalet ırkım merhamet rengim iyi niyet
Heybemde biriktirdiğim bel altı küfürleri hak ve özgürlüklere soykırım yapan zalimlere harcıyorum
Basireti bağlanmış beyni paslanmış köleleşmiş insanlar
Birbirine benzeyen kopyalanmış kobay canlılar
Aklı hür vicdanı hür yaşamak yerine
Aklı tutsak vicdanı karanlık yaşayanlara sesleniyorum
Tanrı mı sizi yarattı yoksa siz mi tanrıyı
Tanrıya mı tapıyorsunuz yoksa tanrılaştırdığınız firavunlara mı
Beyni ipotek altında akıllı geçinmektense
Aslında bu kadar akıllının içinde deli kalmaktır mesele