Deli Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Başıma-yüzüme esti diye neden deli olsun rüzgar?
Deli olan benim ki; sevdalanmışım bir elkızına,
belli ki; oyun sanmışım bir karasevdayı.
Nerden bilirdim yürekten yakalayacağını?
Nerden bilirdim
ciğerlerimi bırakacağını alevler içinde,
başımda en deli-dolu kavak yelleri eserken
hem de?

Neden deli olsun taştan taşa atlayarak akan sular?
Buram buram reçine kokan orman?
Eteklerinin dantelalarını altın kumsala seren deniz?
Suların mavi atlasını gagasıyla delen martı?
Rüzgarın önünde ağlaya ağlaya koşan bulut?
Ben ne etmişsem kendime etmişim, anam-babam,
kendim düşürmüşüm kendimi karasevdaya,
yüklemeye ne hakkım var günahımı
şuraya,
buraya?

Deli olmazsan şaşarım, deli gönlüm,
yaran ılgıt ılgıt kanamazsa; şaşarım yüreğim,
şaşarım gözlerim; kanlı yaşlar dökmezseniz,
sızlamazsanız; şaşarım kemiklerim.
Öylesine bir karasevdaya düşmüşüm ki; düşman başına,
ne aklım kalmış, ne başım,
ne yerim kalmış, ne yurdum,
deli olmasam; olmayacak duaya bir ömür boyu
amin deyip
durur muydum?

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 99-100/100)