Deli? Şiiri - Batuhan Durak

Deliriyordum. Adım adım; yavaş yavaş. Deliriyordum. Kafamda binlerce düşünce dolanırken, hiçbirini görememe çaresizliği içindeydim. Deliriyordum. Aynı zamanda, korkuyordum. Beni korkutan şey ise: deli olarak anılmak değil, deli olarak yapacaklarımdı. Deliriyordum. Bütün ciddiyetimi kaybediyor, her şeyimle, tüm masumiyetimle teslim oluyordum deliliğe. Deliriyordum. Ben olduğumu hatırlatan tek şey ise: Duygularımdı... Onlar sayesinde hissedebiliyor, onlar sayesinde ağlayabiliyordum. Deliriyordum. Artık hiçbir şeyi iyi yapamıyordum. Arada bir aldığım nefeslerse, fena sayılmazdı. Deliriyordum. Delilik bedenimi ele geçirmekte, kanıma işlemekteydi. Bense, sadece izliyordum... Deliriyordum. Ama deliliğin iyi yanları da vardı. Mesela; yarın yoktu, ayrılık yoktu, ölüm korkusu yoktu. Yani, zor olan hiçbir şey yoktu... Deliriyordum. Ve farkındaydım, yalnız değildim bu yolda. Deliriyordun. Adım adım; yavaş yavaş...