Deja-vu Şiiri - Leila Monelli

Eskisi gibi,
yine ofis pencerenin
altından geçerken
direk telefonun çaldıracak
ve pencerenin altından geçiyorum
diyeceğim sanki
bekle diye emredip
yüz yılık
kalın duvarlı binanın
pencerrsinden sarkıtacaksın
kendini sanki

el sallayacağız
birbirmizin bakmayı sevdiği aksine

iki saat sonra görüşeceğiz olmamızın
bir onemi yoktu
yılların bizi eskitmesinin de

biliyor musun
senden sonra hiç kimse
senin gibi olamadı
kimse bıraktığın boşluğu
dolduramadı

biz mi çok gençtik
yoksa çok mu güzel