______________Uğurlar olsun Ali Çezik... Mekânın ışıkla dolsun...
Tam karşıya bakıyordum, ulu servilerden birinin gölgesinde duran Mustafa’ya... Boynu büküktü. Gözleri ayaklarının dibindeki çukurdan ayrılmıyordu; küreğin içine toprak atıp durduğu ve giderek doldurduğu çukurdan... Burun deliklerinin hızla açılıp kapandığı, gözyaşlarını tutmaya çalıştığı ta uzaktan, bulunduğum yerden fark ediliyordu. Bakışlarımız karşılaştı birden.
“Dostlarımızın yaşamı olduğu kadar ölümü de bizim bir parçamız...” demişti daha o sabah. Biraz düşündükten sonra hak vermiştim ona. Öyle ya, yaşamımız sadece bizim olmadığına göre ölümümüz de yalnızca bize ait olamazdı. Tek başımıza değildik çünkü... Birlikte olduğumuz, görüştüğümüz, konuştuğumuz, tanıdığımız veya çalıştığımız kişiler vardı. Onların içinde de yaşıyorduk bir anlamda, iyi veya kötü yönlerimizle...
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
