Dehlizimde Güz Kalır Şiiri - Emsal Türkü

Hiçkimsenin bilmediği bir hayal ülkesi benim dehlizim,
Dehlizimde sorgusuzca sorguladım seni,
Nezih bir yürekte yaktım bunca zaman gözlerini,
Karasal iklimlerin deryadil tünlerinde;
Hicran vakti deler yüreğimi bu tünlerdeki zifir.
O vakit dökülür sözlerimden;
Şahikada bestelenmiş bir idil.

Gözlerimin derinliğine salsam yüreğimi;
Her tohum bir filiz, her filiz bir fidandı toprağın bağrında.
Bu kadar zormuydu sevdiklerimden ayrılmak,
Vefasız sevgiliden ayrılmak.
Bağrını serse de toprak;
Maksure kalmalıydı yüreğimin bir köşesi.
Ne çare nahif;
Zincirini kırsam yıldırımlar düşüyor.
Ciğerleri yırtılıyor, kan kusuyor bu şehir.
Ummalı bir yolculuk bitiyor başlamadan.
Hüzünlerim kendi koyunda boğuluyor;
Oluveriyor; balıkçı dalyanlarında çırpınan bir balık.

Dayanaksız bu bekleyişler bilirim ey hüzün…
Yakasızdır, yağızdır benim figanım.
Seferler başlattım umutlara;
Umuda sefer yok artık,
Değmeyecekse figanım sevdaya.

Hayat acı,uykusu ağır.
Unutturuveriyor sağındakini! Ve bekleneni…
Güz gelip değince tenime;
Beni alıp esiyor rüzgarlar.
Sararan yapraklar gibi dağılıyor figanım.
Sararan yaşım ve unutamadığım hasretinle kaldı güz…
Yeni Bir mevsim yok artık…