Dehliz Şiiri - Erdal Ebem

Yırtık bir uçurtma kanadında
Çocukça düşler kurarken
Mutluluğumu sere serpe orta yere saçardım.
Mavinin özgür ruhu şahittir sevincime.
Bulutlar ağlatmaz,
Şimşekler de ürkütmezdi.
Kanadı kırık martı gibi yalpalayarak
Uçarken kahr-ı dünyanın tepesinden
Göz yaşıma sakladım hayallerimi.
Bir fırtına kopmakta içimde,
Özlemim çağ atlatacak güçte
Güneş kadar parlak düşlerim var benim.

Birde gecelerimi sorun bana,
Yalnızlığı hatırlatır her bir dakikası,
Bitmeyen acılarını yüzüme çarpar insanın,
Yanı başında duran kendinden korkarsın.
Hep bir aydınlık hasreti durdu derinlerde
Güneşin yoksunluğunda aydınlık özlemimi
Gaz lambasından uzayan alevlerde arardım.
Elimi uzattıkça alev topuna
Annem “cız olur” derdi
Ben çekerdim elimi,
Ateşin karanlığı yaktığını,
Annemden öğrendim

Yanık bir gece ve bağrı yanık Türküler
Kerpiç duvarın kireçsi beyaz ışıltısı
Gözünü kamaştırırdı insanın
Ürkek duygularım yaslı söylemlere bürünürdü
Ne gece koynuna aldı beni
Nede ben sarılabildim doyasıya
Muhabbetimiz hep kısırdı bizi
ilişkimiz çıkar ilişkisin öteye geçemedi hiç.
O üstüme geldikçe ben kaçıyordum.
Hiç sevişemedim şöyle doyasıya.
Ayda bir gördüğüm rüyamlarım dışında,
Çekilir yanı yoktu hani,

Mutlu düşlerim vardı rüyalarımda
Aydınlık dünyamda göremediğim,
Sarılıp kokladığım,
yaslanıp ağladığım,
Şaka yaptığım şakalandığım,
Oyunlar oynadığım,
Güldüğüm gülüştüğüm
Sevdiğim seviştiğim
Sevdam vardı,
Hayat vardı,
Babam vardı,
Uykularım derin
Rüyalarım hep uzundu benim.

Erdal EBEM