Dehliz Şiiri - Orhan Tiryakioğlu

Tohumu bile yoksa yüreğinde,
Sıfırı tüketmişse anlayacağın,
Neden çekiyorum ki o zaman bunu içimde?

Yüzünü gösterip, iyi günümde şengiller,
Merhametsizliğin kalesine sığınıp,
Yüreğini saklayan bu ademde,
Sevdam nasıl yüz bulabilir,
Nasıl kucaklanabilir sence?

Yoksa,
Kırıntılarını atmış mıdır, gönlünün bir köşesine?
Belki bir savaşçı kadar dayanıklı kalan yüreğine?
O zaman belki filizlenmesi gerek,
Bilinmeyen bir ayın gelmez gününde.

Bir ışık bile vermeli bana,
Yani suda sönmeyen bir ateş,
Belki yeşillenir o zaman inadına,
Sararmaya yüz tutan bu susuz bahçe.

Bir dehliz içindeyim, uçsuz bucaksız,
Yine de görüyor herşeyi yüreğim,
sevdanın ışığını biliyor inan, arsız,
Kimse bilmez ki terk edilmiş susuz,
Ya çöle dönen gönül yollarında halsiz,
Ya da bilemediğin ıssız bir yerde.

Kimim kimsem yok ki şu dünyada,
-kalmışım bir başıma,
Olmayı istemem mi ben de,
-gülsün yüzüm, dertsiz?
Ne şavkar yârim, gölgesiz,
Ne de ateşimi söndürür, hârsız,
Anla işte dostum,
-çâresiz hâldeyim.

19.03-11.05.2008 - 2010