Dehiliz... Şiiri - Özlem Saba

Yollar da unuttu
Nereye gider bu yolculuk
Tanrı'nın belleğinde...

Ey sen!
Tenime dokunmadan daha
Nerden bileceksin sıcağı
Öpmeden dudaklarımı henüz
Nereden bileceksin lezzeti...

Şimşekler çakarken
Ve birbirine yorgan olmadan göz yaşlarımız
Nereden bileceksin sen, yakan tipiyi
Kavuran soğuğu..

Donmaktan kurtulamayan
Temmuz solukluğunu...

Yarası kalbine gömülü
Şu dünya denilen yarada
Nereden bileceksin bir kurtçuk gibi
Hem yarayı tüketen
Hem kendini semiren umutsuzluğu

Sen nereden bileceksin hem
Bir kez bile düşmeden gözlerimin dehlizlerine
Medusa'nın taşa kesen bakışlarıyla karşı karşıya kalmış gibi
Boğulmayı kendi nefesinde...

Yaş bir kütük gibi
İnsan olmanın şartlarının
Çektiğin acılarla ölçüldüğü bir sistemde
Önce kalbinin
Sonra ellerinin nasırlarıyla kurumayı
Ve daha da kavrulmayı kendi güneşinde...

Ama bil olur mu?

Zamanın hangi anında
Öncesinde mi dünyanın
Sonrasında mı yoksa
Boynuma geçirilmiş, yağsız
Sen urganına rağmen, kör
Satmadım hayalini başka bir dünyaya
Bunları da say olur mu
Cehennem günahlarına

Ki rahat etsin ruhum,
Tanrının sarmaşık, çıldırmış oyunlarında...

Ben yokum
Ben yokum
Ben yokum

Sen neredesin, onu söyle...

Özlem SABA