Deh Eşeğim Deh Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Sevgi taşırdım önceleri,
Tüm insanlara birer birer,
Şimdilerde ise,
Kahır taşıyan eşeğim ben,
Yuların ucu Madam’ın elinde,
Yada puştun birinde,
Habire bağırmakta bana,
Deh eşeğim deh diyerek,
Arada sırtıma sopasını,
Acımadan indirmekte,
Ardından deh ulan deh diyerek,
Yetmezmiş gibi sırtımda ki,
Kahır dolu sevda yükleri.

Yokuş yukarı tırmanırım hep,
İçim acır yorgunluktan,
Susarım kan ter içindeyim,
Bir yudum su versin diye,
Ha bire Türkü çağırmadayım.
Anlamaz,keyf çatar sırtımda,
Ah serde eşeklik olmasa,
Yapacağımı bilirdim amma?

Sorsan ona kendini,
İyi bir insan sanmakta,
Ama ne o bir insandır,
Nede ben bir hayvanım,
Ben bir eşeğim biliyorum,
O ne olduğunu biliyormu acaba?
Arada sesleniyor yoruldukça bana,
Deh eşeğim deh,yürüsene diye,
Bense kahır içinde bir eşek,
Kendi kendime söylenerek,
Ah Ulan eşek ah diyerek,
Ah bir insan olaydım ben,
Nasılda iyi davranırdım,
Bütün hayvanlara ve insanlara,
Diye hayıflanırım.