Değsin Hüznüne Bir Bahar Devriyesi

Sisli bir sabah,
Gün en tenhasındayken gözucunda
Uyanıver Mayıs güneşiyle.
Siliver hüzünlerini yüzünden,
Dokunup merhem ol yüzünde akis eden kalbinin ince kırıklıklarına.
Fikrinin ince gülleri
Göğersin bilincinin tüm satıhlarında.
Değsin gökkubeye
İçinde tutuşturduğun sevincin yalazı.
Tutuşsun yıldızlar bir galaksiden bir galaksiye,
Tutuşsun karanlıklar düşlerinde
bir geceden bir geceye.
Tutuşup da yansın güneş dahi
taze bir şafak vakti inceden inceye.
İç kanatan yaraları iyileşsin terkedilmiş aşık suretindeki tüm şehirlerin,
Silinsin puslu mevsimlerde
gözlerinde açan tuzlu birikintilerin yakıcılığı.
Yangınlarda kül olmuş kentlerinde
insan sesleri karışsın yağmur sesine.
Yeniden yeşeren bütün çiçeklerin kokuları ve renkleri
Karışsın ruhunun dupduru tenine.
O zaman canlanır ölü yıldızlar dahi içindeki
gökyüzü taşlı mezarlıklardan,
Ümidinin en ham meyvası dahi çatlatıp tohumunu
filiz verir ve dudak değdirir her bir ışık hüzmesine.
Sesin, baharı müjdeler,
Gözlerin, baharla yaşıt olur,
Yüzün, baharda açan binbir çiçeğin
en alımlı çağına,
Kalbin yerden arşa kadar tüm can bulmuşlukların
en mutlu vakitlerine konak olur.
Yüzüne konan duru ve ak bir tebessüm ile
mevsimin bahar,
Adın mutluluk olur bu hüzünlü bekleyişte.