Değme Şiiri - Gülşen Destanoğlu

bir nisan yağmuruyla ıslanmıştı içim
çamuruyla sıvanmıştı yüzüm
bundandır aynalara küskünlüğüm...

o gün bir gökgürültüsü yerleşti ruhuma
ve hangi göze değse çaktı hışımla
ta ki aralık'ta bir aralık
dokuncaya kadar aşka...

korku bulutları kaplayınca ufkumu
gözlerim nisan baktı...
poyraz esti kelimelerim

onu ellerimle sellere verdim

(şimşekler bu kez yüreğime çakmıştı
ve o pişmanlıktan geriye
içimde / hiç dinmeyen yağmurlar kalmıştı...)

-işte o zaman
bu zaman
kelimeleri de katık edip yalnızlığıma
harf harf ağladım-
...

sen gülünce değişti iklimim
gözlerin doğunca yeşerdi tüm çiçeklerim

sana hiç söylemedim ama
ben ilkbaharı ilk sende bildim
ki senden önce / düşlerimde bile
en fazla
yağmuru biraz ara vermiş sonbaharlar özlerdim

-yerleşik hüznüme hazandan ötesi
düş bile değildi anlayacağın-
...

zordu elbet
hiç yaşamadığım bir iklime alışmak
yüzümde nisan izleri
sende kendime bakmak...

gide gide kaldım yanında
sen ise gidiyordun kaldıkça

ispat istiyordun aşka...
kelimelerim yitmişti
kalakalmıştım tanımadığım bir bahar ıssızlığında

her an uçuverecek bir kuş gibiydin
ürkek ve kararsız

kımıldamadan durdum hep yamacında
tek bir hamlem olmadı bildik oyunlarla

kendimi dayatmadım
seni benim yapmadım

bundan büyük ispat olur mu

pencereyi ardına kadar açıp
seni özgür bıraktım ya
...

şimdi/ hala uzaksam yanında
özgürce gelip
konmadığın içindir omzuma

seni sensiz yaşamaya alıştım da

bakmıyorsam artık gözlerine
telaşla kaçırıp
hiç bakmıyorsam

küskünlüğümden
yahut senden gitmişliğimden değil

ağustos bakışını saklamıştım gözlerimde
onunla ısınıyorum/ sözlerinle üşüdüğümde...

değme güneşime