Hani nerede o içimizdeki sevgi,
Dağıttıkça çoğalan?
Bize öğretilen doğrular,
Ne zaman yanlış oldular?
Dünyanın merkezinde durup,
Herşeyi kendimize uydurduk.
Hatalarımızı kabullenmedik,
Yanlışı yanlışla düzeltir olduk.
Artık bu oyunda rolümüz kalmadı.
Şimdi boşunadır alkış beklemek.
Zor olacak biliyorum hepimiz için,
Bu kadar yanlışın hesabını vermek.
Bak fırtınalar üstümüze geliyor,
Buzullar eriyip denizlere karışıyor.
Denizler nefretle kabarıyor,
Nehirler kuruyor, yer sarsılıyor.
Şimdi hatalarımızın hesabı,
Bir bir soruluyor olmalı.
Biz bu dünyaya yakışmadık.
Acaba daha zamanımız var mı?
Varsa, yol yakınken değişmeli.
Değişmeli ki,
O masum çocuklar,
Bizi nefretle anmasınlar.
Kayıt Tarihi : 4.12.2005 14:32:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!