Degişmeyen yalnızlığım Şiiri - Yeter Karaer

Güneşin batımında doğmuşum o gitti ben yalnızım
Beşiğimde yalnız uyudum uyandım yalnızdım
Kendimi bildiğimde koyun güderdim onlar dilsizler ben yalnızdım
Derelerden akan suların mırıltısını dinlerdim hayallere dalardım
Ansızın kendime gelirdim uçardı hayallerim ben yalnızdım
Kuşları dinlerdim orman içi otlaklarda onlar neşeli ben yalnızdım
Kardeşlerim vardı oyunlar oynardık onlar uyurdu ben yalnızdım
Okula başladım kimse bana arkadaş olmadı çelimsizdim
Bir kenarda onları seyre dalardım üzülürdüm halime
E,nihayet bir arkadaş bulmuştum büzülürdük bir kenara
Arada bir gülüşürdük bakışıp ikimizde yalnızdık
Görenler gülerdi halimize alay ederlerdi biri deve biri cüce
Dersler boyu ayrıydık ben önlerde o gerilerde bir yerde
Kader ayırmıştı bizi okul bitmeden o gitti İstanbul a
Ben gene yalnızdım
Ondan aklımda kalan iki yana örülü saçları
Birde lades tutuştuğumuz hala aklımda
Şansıma ayrılık düştü çocuk yaşımda
Seçme şansım yoktu gelin ettiler
Ellerime al kınalar yaktılar
Ömrümüm en yalnız en çaresiz yıllarını başlattılar
Hasret kaldım annemin güler yüzüne kardeşlerimin şirin sesine
Akardı göz yaşlarım soğuk ve yalnız geceler boyu
Hep aradım annemin sıcaklığını kaynanamın sesinde
Ta ezelden kararmıştı donuk yüzleri
Dikenden yılanın zehrinden acıydı sözleri
İçime akıttım göz yaşlarımı geçti o güzelim yıllarım ben yalnızdım
Bulamadım amansız yalnızlığıma bir çare
Kocam askerden döndü
Çocuklarım doğdu mekanım değişti
Kaderim değişmedi her yerde yalnızdım
Arkadaş buldum günlere gittin sohbetler ettim
Anlayan pek olmadı fikirlerimde yalnızdım
Bir evim oldu çocuklarım büyüdü kocam akşamdan uyurdu
Çocuklar gençlik hülyalarına daldılar gene yalnızdım
Uzun yıllar geçti kırka dayandım
Yalnızlığımın acısına boyandım
Bu gafletten ben biraz geç uyandım
Yavrular büyüdü uçtu yuvadan yalnızım! ! ! ! ! ! !

1999/11/2/ mersin