Birkaç karacaağaç:
Konuksever dallar bolluğu!
Kabuğu delen her çiviyle kanlarımız karıştı birbirine
ve nasırlarımız. Barıştırdık derenin iki yakasını. Günü ötelere
doğru genişletti baltamız her inişinde.
Kış çıkagelirdi sonunda:
uzun aldırmazlıklar çağı!
Uzun bir soluğun içine sığışır, kuşlarla bir söylerdik
o gizli türkümüzü.
Ve o uzak sevgili, eskiyen bir yalnızlığı değiştirmeye
gelirdi bana. Sözün kendi içine göçtüğü zamana başlardık.
Taşkın deresi toprak kokulu öpüşlerini sunardı birkaç kez,
düşlerimizi ayartırdı, ve biz gerçeğin geniş kucağına
çağlardık.
Kayıt Tarihi : 15.8.2004 22:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!