2018 Değirmendere'de Akşam

Çok güzel başlayan bir gündü.
Sonra en güzelin başlangıcı olan yerde,
en güzeli anarken fırtınalar yaşadım,
kasırgalar savurdu ruhumu elimin ulaşamadığı,
dokunup gideremediğim hasretime.
Bugün gurbeti yaşadım, gurbetimde.
Ruhumun sarmalanıp yuvarlandığı girdabın dibine vurmanın acısını yaşadım gönlümde;
ruhumu dolduran sevdamın kor ateş olduğu,
yanarak içinde kaybolmanın hazzını yaşayan pervane olduğum kırlardan geçtim bugün,
dondu gözlerimdeki buğular,
yanan gönlüm buz kesti.
Yokluğunu,
varlığına doğduğu yerde yaşaması insanın,
ne iç acıtıcı imiş.
Hayalinde kurduğu ülkenin yok olduğunun acısını o ülkede yaşamak,
ne kadar zormuş.
Hiçbir engelin, zorluğun kalmadığı anı,
yaşamı için can kavgası verilen sevdanın vatanında, sevdalanılanın yokluğu ile yaşamak ne güçmüş.
Yaşam için en küçük bir neden ve arzunun kalmadığı an,
ve çaresizlik, bir şey yapamamak,
ve beklemek boşluğu yapayalnız...
Keşke her şey birlikte yok olabilse...
Keşke sevgi, sevda, ümit, yaşama isteği hepsi
O'nunla birlikte giderken burada yapayalnız kalınmasa...
Kasırgaların ortasında yaşanan ulaşılamaz haz,
sevda için çekilen acıların verdiği mutluluk;
neredesiniz?
Neden artık kucaklamıyorsunuz dünyamı?
Neden hepiniz O'nunla birlikte gittiniz...
Bir nebze bile yok muydu hatırım,
hakkım üzerinizde?
O çınar duruyor denizin kenarında,
altında oturduğumuz.
Ya yürüdüğümüz sahil yolu,
hani ıssız,
senin şenlendirdiğin sesinle.
Hepsi duruyor yerli yerinde,
deniz bile kıyıya vurduğunda aynı sesi çıkarıyor ama...
Evet, ama sen neredesin?
Bak o "anılar" ufaklı, büyüklü;
buluşmamızın sevinci "koskocaman"...
Neredeler?
Onları da, yanında mı götürdün?
Peki bana kastın nedir?
Sana sevdalanmamın cezasını kimse veremedi,
sen mi veriyorsun yoksa?
Bak, seni gördükten sonra,
bir sonraki görmemin bir an önce gelmesi,
başlaması için dua ettiğim,
yanından büyük özlemle,
istemeyerek ayrıldığım günlerdeki gibi aynı yollardan geri döndüm geç vakit,
bu gece.
Aynı deniz, aynı yollar, aynı hüzün, aynı özlem,
gönlümde aynı sevda;
ama sen yoksun "bir tanem"?
Neden her şeyi yanında götürdün de beni burada bıraktın, yapayalnız?
O dönüşlerimde senden,
varır varmaz Kumkapı'ya,
hemen mektup yazmaya başlardım, sana.
Sevdama, sevdiğime, gönlüme, dünyama...
Bak şimdi sana ulaşabilecek mektup bile yazamıyorum. Neden çok gördün ki,
bir mektup yazabilmemi bile bana.
Güzelim, birtanem, sevdam, gönlümü aydınlatan gözümün nuru, nerelerdesin?
Ne zaman bitecek bu yalnızlık, ellerimin boşluğu?
Burada kalmaya alışamadım,
alışamıyorum birtanem...
2018