Değirmencinin Hikayesi Şiiri - Atiye Danış

Değirmencinin hikayesi gelir aklıma
Biraz toprak, ot ve orak
Susuz geçer ekinler
Evde aç, evde yoksul bebeler

Gün gelir, çilesiyle yaşlanır
Gün gelir, dayanamaz
Haykırır, susmaz
Hoş sesini de duyan almaz ya

Ot, orak ama toprak çorak
Ha... işte büyüdü bebeler
Bir iken, beşe bölündü ekmekler
Sardı mı, değirmenciyi düşünmeler

Hani yüreğini sıkmıştır bunca zaman
Dilini tutmuştur.
Taşı da katık diye yutmuştur.
Yutmuştur ama

Ne seneler, saymıştır yerinde
Ne bebeler, durmuştur beşiğinde
Sırası gelmiştir baş göz etmeninde
Değirmencinin şafak atmıştır beyninde

Tek metelik bile yoktur elinde
İlişmiştir anaları, Fatme’ye
Derdim büyük demiştir
Derdim tevellütlümü geçmiştir

Keşke duraydı, yerinde günler
Keşke hep, bebe kalaydı gençler
Biz hadi neyse de
Onlar, yoksullukla nasıl baş eder

Elbette edemezler
Biz gibi, yavan katık ta yitemezler
Değirmencinin hikayesi de
Değirmen taşı gibi döner, döner, döner
BİTMEZ