Değil Midir Ki Ölümün Yüzü Soğuk

sahipsiz duvarların göz yaşından
düşen saklı mısralardan çözdüm
üşümüş nefesin örneğini
giydim yaz ortası buzdağı örülmüş
gaflet türküsünü
uzaklarda
çok uzaklarda
bir ses var inleyen sızlayan
koparırsa yüreğinden inadı, isyanı
koparırsa özrünü, kabahatini
dört nal koşturacak pişmanlığını

ölümün soğuk yüzünü biraz olsun görebilsek
çekebilsek içimize
bilsek ki yarın açmayacağız gözlerimizi
dokunmayacak yürek sevgiye
ne kıyarız kendimize
ne de kıyarız sevdiklerimize
ama gününü bilmemek ölümün
bilmemek var ya
gözü aç bırakıyor
nefsi doyumsuz

üryan gelip üryan gittiğimiz
bu dünyadan
bize ait olmayan nefeslerde kıyametimiz

hepimiz maviden umutluyuz değil mi
halbuki kaç yüreğimiz var ki sevecek
kaç maviye sevdamız
İçimizde büyüttüğümüz
bırakmayı öğrenemediğimiz acıları
uçurmak gerekmez mi ki en mavi sevgiyle....
kaç nefesimiz var ki oysa
boşa giden soluğumuzun söndüremediği
kaç kor ateşimiz

kandırmaca olmuş her bir gülüşümüz
uzaklardan seyrediyor asıl
kanat çırpacak süt kokusu anlarımız
bir çakmaya bakar kibritin ucu
hızla yanar sadece kokusu kalır
parmak uçlarda

değil midir ki göstermelik fotoğraflar
işte o vakit ayaklar balçık
kuşlar kanatsız
dallar kırık
kilitsiz kapılar
açılmayan bedbaht yapraklar
çıkmaz sokaklar
çıkılamaz yokuşlar
soluk tuzlu koru yakar
lokma yoğurmaz eller
geceye düşmüş yarınlar
ay kırık
nur kayıp
değil midir ki ölümün yüzü soğuk
soğuk ölümün yüzü
çok soğuk