Kadehlere vurdum kendimi bu akşam
Bir kadeh, bir daha, bir daha...
Duman altı olmuşum, gözlerim kan çanağı
Yüreğim... Yüreğim ise paramparça
Hiç mi hiç atmıyor.
Değil mi ki sen yoksun şimdi yanımda
Yıkılsın bu meyhane sanki ne çıkar?
Artık yeter, yeter...Yeteer!
Sokakta boşalırcasına yağmur yağıyor
Taş gibi çarpıyor soğuk insanın yüzüne
Ayaklarım yere basmıyor bile
Hissetmiyor hiçbir şeyi beş duyum
Gözyaşı mı,yağmur damlası mı belli değil.
Değil mi ki sen yoksun şimdi yanımda
Batsın bu dünya sanki ne çıkar?
Artık yeter, yeter... Yeteer!
Odamın duvarları resminle dolu
Yatağım senin kokun,koltuğum parfüm esintin
Şarkılarım,şiirlerim,hayallerim,aklım sen
Ama gerçek şu; dünyam kesin bomboş.
Değil mi ki sen yoksun şimdi yanımda
Yansın bu viranesanki ne çıkar?
Artık yeter, yeter...Yeteer!
Kayıt Tarihi : 2.9.2009 13:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yoksunluğa düşen yüreğin gözünde herşey siliniyor, bir o kalsın istiyor yeryüzünde, isyanla dolu duygulu hoş bir şiirdi, canı gönülden kutlarım saygılar...
Fiziki varoluş böyledir elbet... Ya zihinde, algıda, ruhta? İşte asıl varoluş, hislerimizdekidir... Algıdadır.. Ne zaman ki o hislerimizi kaybettik... Ya da 'varolan' kaybetmemize neden oldu, artık 'yoktur o', dün varolan...
Şiir, böyle bir kaybedişi, yok oluşu işlemiş... Ve kaybedilenle, var olanları eşleştirmiş... Ancak O'nun varlığı ile anlam bulan ne varsa, 'yokluk düzeyine' inmiş...
Artık ne meyhane, ne dünya, ne de 'ortak yaşanan yer...' Hepsi yok, hepsi anlamsız, hepsi yıkık, virane...
Duygu yükü ve içtenliği ile güzel bir şiir... Kutluyorum İbrahim...
TÜM YORUMLAR (10)