Değersiz bir hayata sahibim, elimde başka hiçbir şeyim yok...
Değişmeyen günlük rutinlere sahibim. Herkesten farklı düşüncelere ve herkesten farklı hissiyatlara sahibim. Çevremdeki herkesten bir mutluluğa ulaşma baskısıdır görüp duruyorum. Sanki kendileri hayatlarında mutluluğa ulaşmışlar gibi bahsediyorlar. Evli olanların aslında pek çoğunun mutluluğa ulaşamadıklarını gördüm. Mutluluk zordur, zaten ulaşılması kolay olan bir şey olsa, bir anlamı ve bir değeri kalmazdı. Evli olmak kolay, zor olan; her yeni gün, uyandığında gördüğün kişiyi, sanki hayatında ilk kez görüyormuşçasına, o eşsiz ve tarifsiz duyguları yeniden hissetmektir...
İçimde narin, kırılgan ve zarif duygulara sahibim. Aslında ben hep böyleydim. Bu muazzam döngüye hayatım boyunca uyum sağlamakta hiçte zorlanmadım. Kimi zaman bazısı, bana bunun iyi bir şey olmadığı söylesede, kendi içimde sahip olduklarım, hiçbir şeye sahip olamamaktan çok daha iyi ve güzeldi...
Sorunu mutsuzluk ve yalnızlığa bağlayanlar, sanki hiç güven sorunu yaşamamışlar gibi davranıyorlar. Bir tarafım hâlâ insanlara güvenmek ve kalbimi yeniden aşka açmak isterken, bir tarafım da hâlâ insanlardan çekinerek, onlardan uzak durmamı söylüyor. Bir tarafım hep insanlardan ihanet beklerken, bir tarafım da hâlâ ihaneti kaldıracak kadar güçlü değil. Sanırım sırf bu yüzden insanlardan uzak olmak o kadarda kötü bir şey değil benim için. Bu yalnızlığı sürdürmesi ne kadar zordur, onu elbette bende henüz bilmiyorum...
Tamamını Oku
