Değerlerini bilemedik Şiiri - Yusuf Koç

Minnettarım onlara...rahmet diliyorum...unuttuklarım beni bağışlasınlar....

Yürürdü yane yane,boyar aşk onu kane,
Akil değilim derdi denmez ona divane,
Rabbine mısra yazar, okuruz tane tane,
Miskin biriyim derdi Yunus Emre'di adı.

Üç nefes oku bana,Şah'ın adı geçmesin,
Bağışlarım canını, gam yelleri esmesin,
Her nefeste Şah vardı,tükensede nefesim,
Şah uğruna can verdi, Pir Sultan idi adı.

Çile çekmiş yaşamda, dertler ona yazdırdı,
Duygu dolu yüreği, tırnakla yer kazdırdı,
Siper etti göğsünü, kem sözleri durdurdu,
Küreği çok kısaydı, Necip Fazıl'dı adı.

Vatan şairi idi,hizmetler verdi bize,
Çok eziyetler çekti, ama gelmedi dize,
Doğruları okudu, aldırmadı her söze,
Haluk'a defter yazdı, Namık Kemal'di adı.

İstiklale söz yazdı, durur dünya durdukça,
Albayrağı çok sevdi, yoktur başka Tanrıça,
Onun adı silinmez bu millet var oldukça,
Marş oldu dilimize, Mehmet Akif'ti adı.

Yolun yarısı eder, otuzbeş yaş ortası,
Herkes bilirdi bunu, ona düştü tasası,
Ders verdi insanlara, yok elinde asası,
Musalla taşındaydı, Tarancı idi adı.

Güzellere sevdalı pınarlardan su içer,
Taht kurdu gönüllere, aşkı dünyaya bedel,
Kırmaz hiçbir canlıyı, biçilmez ona değer,
Seher yıldızı gibi, Karacoğlan'dı adı.

Gel diyordu bana sen, ne olursan yine gel,
Gerçek sevgiyi bulduk, yoktur orada engel,
Erenlerin şahıdır, her sözü ömre bedel,
Kafir müslim ayırmaz Mevlana idi adı.

İstanbul'a sevdalı geçti çok uzun yıllar,
Sordular bir gün ona Ankara'nın nesi var,
Dedi en güzel yeri oraya giden yollar,
Sessiz gemiye bindi, Yahya Kemal'di adı.

Kendisi bir alemdi, ederdi düzgün kelam,
Küs değildi kimseye, herkese verir selam,
Binlerce şiir yazdı, budur bizlere kalan,
Avrupa görmüş idi, Ümit yaşar'dı adı.

Bir garip diye başlar, fukara yaşam sürdü,
Gönül kapısı açık nice aşkları gördü,
Ellere geniş dünya, yalnız ona mı dardı,
İstanbul'u dinlerdi Orhan Veli'ydi adı.

Yaşayan efsaneydi, sevgi doluydu özü,
Bakamazdı cihana, gönülde vardı gözü,
Elleri sazı çalar, ibret dolu her sözü,
Yari kara topraktı, Aşık Veysel'di adı.

Prangalar eskitti, vatanı çok severdi,
Doğru şiirler yazdı, damda yıllar geçirdi,
Yüreği yanık gitti, kısa ömrü bitirdi,
Vuruldum kirvem dedi, Ahmed Arif'ti adı.

Aşık tüm insanlara, gözleri kan ağlıyor,
Duygu dolu yüreği, cigerleri dağlıyor,
Onu bir kişi değil, bütün millet arıyor,
Fahriye abla dedi, Ahmet Muhip'ti adı.

Tüm ülke memleketi, tapar taş toprağına,
Doyamadı vatanın suyuna toprağına,
Şimdi yok aramızda, girdi irem bağına,
Han duvarları dedi, Faruk Nafiz'di adı.

Şimdide söz edeyim bir dünya şairinden,
Yurdum diyerek öldü negelir ki elimden,
Dar kafalar anlamaz onun sevgi selinden,
Mezarı yadellerde Nazım Hikmet'ti adı.

Onlar var iken orda, benim adım sorulmaz,
Üçbeş satır yazmışım esamesi okunmaz,
Koç Ozan'ım derim ki onlarsız günüm olmaz,
Büyük sözler söyleyen şair onların adı.