Ben hep kıymet verdim insanlara. Onları anlamaya çalıştım, en küçük detaylarını bile önemsedim. Belki de hatam burada başladı; fazla değer verdim. Çünkü değer verdiğim herkes, beni en derinden kırdı.
Hiç beklemediğim yerlerden, en zayıf anlarımda vuruldum. Onlar için yaptıklarımı görmezden geldiler, varlığımı hafife aldılar. Ve ben, her seferinde biraz daha azaldım. Ama bir şey söyleyeyim mi? En çok da sessizce kabul etmek zoruma gitti.
Kırıldığımı anlatamadım. Çünkü anlatmak, daha da küçülmek gibi geldi. Hep güçlü görünmek istedim, ama içimde kocaman bir enkaz vardı. Değerini bildiğim insanlardan gördüğüm her darbe, o enkazı büyüttü.
Şimdi anlıyorum ki, bazen insan ne kadar verirsen versin, karşılığını beklememeli. Ama bu, yine de kırılmayı engellemiyor. Çünkü değer vermek, savunmasız kalmak demek. Ve insanlar, en çok savunmasız kaldığın yerden yaralar seni.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta