Değerini Bildiğim Herkes Çok Kırdı Beni

Ben hep kıymet verdim insanlara. Onları anlamaya çalıştım, en küçük detaylarını bile önemsedim. Belki de hatam burada başladı; fazla değer verdim. Çünkü değer verdiğim herkes, beni en derinden kırdı.

Hiç beklemediğim yerlerden, en zayıf anlarımda vuruldum. Onlar için yaptıklarımı görmezden geldiler, varlığımı hafife aldılar. Ve ben, her seferinde biraz daha azaldım. Ama bir şey söyleyeyim mi? En çok da sessizce kabul etmek zoruma gitti.

Kırıldığımı anlatamadım. Çünkü anlatmak, daha da küçülmek gibi geldi. Hep güçlü görünmek istedim, ama içimde kocaman bir enkaz vardı. Değerini bildiğim insanlardan gördüğüm her darbe, o enkazı büyüttü.

Şimdi anlıyorum ki, bazen insan ne kadar verirsen versin, karşılığını beklememeli. Ama bu, yine de kırılmayı engellemiyor. Çünkü değer vermek, savunmasız kalmak demek. Ve insanlar, en çok savunmasız kaldığın yerden yaralar seni.

Değerini bildiğim herkes çok kırdı beni, evet. Ama belki de artık önemli olan, kendi değerimi fark etmek. Çünkü kimse sana, senin kendine verdiğin kadar kıymet vermeyecek. Belki de bunu kabul etmek, yeniden başlamanın ilk adımıdır.