Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Biz bize bilelim ki, tek bir olan
Kâinatın hâkimi, yalnız onadır bu can
Hey aman, vah aman nedir bu yalan.
Gözlerim doldu yazamam artık inan
Nefesimin son demlerinde olsam da
Şaşmam inan doğruluktan, haktan
Anılsam da her zaman
Haleliğiniz, duanızdır bana yarayan
Çok güzel dizelerdi..Beğeniyle okudum.. Güzel saptamalarla dolu..Gönülden kutluyorum dostum..Hep sevgiyle kal..Halim AKIN 10 PUAN+ANT
DÜŞÜNMEK... HERKES DÜŞÜNEREK HAREKET ETSE DÜNYA CENNET OLURDU ... ŞİİR GÜZELDİ ... YÜREĞİNİZE SAĞLIK DEĞERLİ DOST...
Yüreğinize gönlünüze sağlık değerli gönül dostum çok güzel vede yerinde bir şiir kutlarım.Mutlaka insan anlayacakta hasta olunca anlıyor ya insan bazı şeyleri.Darlık geldiğinde paranın kıymetini hastalık geldiğindede sağlığın kıymeti iyi biliniyor.Yaşlılık geldiğindede ibadeti akla getireceksek o zaman kadarda soğuk duracaksak neye yarar değilmi.Yada vatanın kıymetini karışıklıklar olduğundamı bileceğiz.Zira ibadetin yaşı yok hem gençlikte el ayak tutarken daha bir eftal ibadet etmemiz.Mevlam görelim neyler neylerse güzel eyler.
Allaha emanet olunuz hayırlı geceler saygılar benden ümüt güngör
Allahın Sevdiği Kullarından Olalım
Her canlı ölümü mutlaka tadacaktır,
Toprak altına girip sessizce yatacaktır,
Ahirette terazi ameli tartacaktır,
O zaman ne diye nefsane koşmaktayız.
Günahımız azmıki tamahlar eyliyoruz,
Ahiret yerine dünyayı yeğliyoruz,
Kendimizden daha çok kimseyi sevmiyoruz,
O zaman ne diye nefsane koşmaktayız.
Hakkın dediğini kulak ardı edersek,
Şeytanın yoluna bile bile gidersek,
Sevabımızdan çok günahları işlersek,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Musalla çok uzakmıki rahatça yaşıyorsun,
Aslında bilerek hesaptan kaçıyorsun
Bunada bir yandan kendinde şaşıyorsun,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Mevlam can vermiş kıymetini bildikmi,
İbadet dünyasına arzu ile girdikmi,
Hayır zekat adına malımızı verdikmi,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Başlar yere indide tevazu eyledikmi,
Haksızlık karşısında birşeyler söyledikmi,
Bir gerçek alimden nasihat dinledikmi,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Kapılıp para pula nefiste kaybolduysak,
Cehenneme haşa bilmeden kaydolduysak,
Günahların ardından yürekten kahrolduysak,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Çocuğumuz toplumda uyumu bulamazsa,
Vatana yararlı bir yürek olamazsa,
Geleceğini helalda hayırda bulamazsa,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Mahallede komşular bizleri sevmiyorsa,
Sözümüz meclislerde bir kıymet bulmuyorsa,
Diktiğimiz fidanlar boyunu almıyorsa,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Serdengeçtim diyorki hak rızası alalım,
Allahın sevdiği kullarından olalım,
Gül nebiyi her zaman daim örnek alalım,
O zaman ne diye nefsane koşuyoruz.
Ümüt Güngör
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
'Kâinatın hâkimi, yalnız onadır bu can'
Allah imanimizi eksiltmesin!
güzel siir
MIH gibi..duygu ve düsüncelerimizde cogaliyor varlik ve yokluk...
kutluyorum
sevgi ile daima
K U T L U Y O R U M
U
T
L
U N U T U L M A M A K D İ L E Ğ İ Y L E.
Y
O
R
U
M U H T E Ş E M D İ ....TAM PUAN.......
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta