Değer Verdim, Kendi Değerimi Kaybettim

Ben hep başkalarını önemsedim, hep onları merkeze koydum. Sevdim, anladım, emek verdim. Ama o kadar çok verdim ki, elimde hiçbir şey kalmadı. Değer verdikçe, kendi değerimi kaybettim.

Her defasında "Bu sefer farklı olacak" dedim. Ama aynı hikâyeyi farklı yüzlerle yaşadım. Kendimi unutacak kadar onlara yöneldim. Kendi kalbimi yok sayacak kadar başkalarını iyileştirmeye çalıştım. Ve sonunda, onlar iyileşti; ama beni paramparça bıraktılar.

Değer vermek güzel bir şeymiş gibi görünüyor, ama tek taraflı olduğunda ağır bir yük oluyor. Ben başkalarının yükünü sırtıma aldım, kendi yıkıntılarımda tek başıma kaldım. İnsanlara verdiğim her değerde, kendimden bir parça daha eksilttim.

Şimdi geriye dönüp baktığımda, aslında bir aynaya bakıyorum. Karşımda kendini unutan, başkalarının mutluluğunu kendi huzurundan üstün tutan biri var. Bu yolda ne kadar yanlış yaptığımı yeni anlıyorum. Çünkü kendimi kaybettikten sonra kimse gelip beni bulmadı.

Değer verdim, kendi değerimi kaybettim. Ama artık biliyorum: İnsan, kendini sevmeden, kendine değer vermeden başkalarına yetemez. Ve kimse, seni senin kendini sevdiğin kadar sevmez. Bu gerçekle yüzleşmek acı veriyor, ama belki de bu acı, kaybettiğim değerimi geri kazanmamın ilk adımıdır.