Ben, senin ağzından çıkan ''Değerimizi bilen olmadı.'' cümlesinde ki umurunda bile olmayışımda boğuldum.
O cümlenin boşluğuna düştüm, orada yoruldum.
O an soluduğum havayla garip bir hüzün dolmuştu içime.
Bir çocuğu azarlar gibi kızmıştım kalbime.
Belki de yeterince sevmemişti seni.
Hep uzaklara dalıp giden bakışlarımda gizledim gülüşlerimi.
Belki de anlamadın seninleyken çok mutlu olduğumu.
Hasretini çektiğim zamanlarda çok fazla akıyordu gözyaşlarım.
Belki de ağlamaktan eksik gördü seni gözlerim.
Ve sana, seni seviyorum derken çok fazla titriyordu sesim.
Belki de yeterince duymadı kulakların beni.
Değer bilmekten kastın nedir bilmiyorum ama, mutluluğunda ümitler yeşerttiğimi, hüznünde dünyayı boğmak istediğimi çok iyi biliyorum.
Birde bildiğim bir şey daha var, seni her şeyden çok seviyorum.
03.02.2019 00:54
Kayıt Tarihi : 27.1.2021 13:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
《Bu şiirin telif hakları saklıdır.》
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!