Değdimi be güzelim... Şiiri - Zafer Gürayça

Nasıl terkettiysen yaşantımızı,
Yürekleri yaran satır darbesi keskinliğinde
Dilinle parça pinçik ettiğin;
Gururumuzu şaha kaldırıp hiç yoktan
Keyfini işkenceye terkettiğin ömürden giden her gün..
Soğuyup buzdan dört duvara dönen o aşk hanemizi;
Nasıl tarumar ettiysen,
Bir bak... Şöyle dönde bir bak.!

Değdimi be güzelim...
Her anı simsiyah gecelere,
Günaydınsız sabahlara,
Kısır,saçma sapan çekişmelere
Aşkı nefrete pazarlayan didişmelere değdimi.?

Gurur...Ahh... O gurur,
Dev aynasından bize bakan,
Sevda tepesini,yarattığı dağlar zanneden.
O mağrur iki göze aşkla bakmayı unutturan;
Ayrılıkçı inatlara değdimi...
Değmedi elbette,hemde hiç..! değmedi...

Lakin,bunu anladığımızda çok geçti..
Bir ömür geçti...
Bizi bizden vazgeçiren hırs ve öfke tohumları,
Vazgeçemediğimiz aşk tohumlarımızla
Çocuklarımızla beslenip büyüdü..

Ama diyeti ağırdı,hasar büyüktü.
Bu artık kaldırılamaz bir yüktü...
Sevdamız her darbede,
Onarılmaz yaralar döktü...

Ve iki deli gönül,
Bu yükün altında
Ezildi,ezildi,ezildi...
Ve çöktü...
Tüm heybetiyle çöken bu aşkın enkazı da
Bir o kadar vahimdi
Ve BÜYÜKTÜ...!