"Evet
bazen acıyorum kendime.
Yaslanıp yürüdüğüm doğrularımla,
yanlış omuzlara baş koymuşum meğer.
Ben verdikçe isteyen,
ve hep “fedakarlık gerek” diye
sineye çektiğim insanlarla kesişti yollarım.
Hani
yüreğimde taşıdıklarım
ağır gelmedi de bana,
yorulduğumda umutlarımı
tazeleyecek bir yüreği karşımda bulamadığımda tükendim.
Evet bazen acıyorum kendime,
ruhumdaki
bu kanayan yaraları dindiremiyorum,
ve aynaya bakınca, yüzümdeki
“DEĞDİ Mİ? “
diyen o acı tebessümü bir türlü içime
sindiremiyorum.
Kayıt Tarihi : 27.11.2014 13:10:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!