Defterin son sayfası.

Ve bir gün gelecek ki boş kalacak bu sayfa
ne kalemle bir vuslat ne şairden bir vefa

ve asla bilinmez ki ne yazacak son defa
yaşamın müsveddesi karalama defteri

ağzı sıkı bir dostsa açmaz sırrını ele
kurutulmuş gül dalı bir kitap arasında

söylemesin diyerek tembih etmiştir gül'e
sahipsiz kalacaklar orda burda defterler

ardından ağlayacak tükenmez kalem bile
şimdi sıcak ellerim seni tutuyor kalem

ardımdan konuşacak ne diyecek el alem
benim de sadık yarim bu topraklar olacak

baş ucumdaki taşa şairdi yazılacak
kalbim aşkla yanarken buz gibi soğuyacak

acımaz kederlenme ısırınca karınca
kendini şair bildin eh işte kararınca

ey kalem güzel kalem son sözün ne olacak
belki de son şiirin yarım öksüz kalacak

kelimeler sancılı boynu bükük cümleler
bir şarkı güftesi mi bestesi mi bir sözün

sarılıp birbirine hem hasret hem de vuslat
göz yaşı çağlayacak bu son yolculuğuna

şairi kim uğurlar sorma ki kim uğurlar
ebedi yolculuğa şiir uğurlayacak

bir kenarda duracak kırık telli sazımız
çok önceden yazılmış kapkara şu bahtımız

kalemin boş sayfaya belki son öpücüğü
demek böyleymiş kader böyle alın yazısı

her ölüm bir depremse hayat deprem göçüğü

31/Mart/20117Perşembe/Ankara