Defne ve Ben Şiiri - Özgen Topçu

Kocaman bir bahçemiz vardı
Yolu hem uzun, hemde dardı

Bahçemizde yok yoktu, binbir ağaç mevcuttu
Babam bir defne ekmişti,o da çok iyi tuttu

Garip bir köşede defne,hem yanlızdı hem sessiz
Yağmur çamur dinlemez,dururdu elbisesiz

Gözü açtı ağaçların, su her gün akacaktı
Ön sıradakiler içecek bizim defne bakacaktı

Ne olursa olsun farketmez hiç sızısı dinmezdi
Su onda biter,güneş,vurmaz,yağmur inmezdi

Uzatmışlar hırs dalını,kaplamış ötekini
Defne çok çırpınsada kurtaramaz kendini

Bir şey demeye kalkışsa,üstüne devrilecek
Tarih boyu hep aynı,alttaki ezilecek

Yapacak birşey yoktu onun kaderi buydu
Şanssızdı... her yanı zalim ağaç doluydu

O boynunu ters yöne,küser gibi bükerdi
Kimse farkedemezdi o gözyaşı dökerdi

Bırakmıştı herşeyi hayatın akışına
Ben şaşırdım defne'nin hayata bakışına

Kimseyle dalaşmazdı defne,kaderine kızardı
Kalem kağıt elinde,şiirini yazardı