Define Şiiri - Umut Özen

dün gece bütün şehir uyurken,
gökyüzüne uzanmış,
gizli hazineme giden yolları çiziyordum.
çarmaha gerilmiş ellerimden,
ve kollarımdan kurtularak kısaldım.
güçsüzdüm;
soluklanmak için bile duracak zamanım yoktu aslında.
suçsuzdum;
yaşamayı hiç denememiştim bile.
denenmiştim;
öteki peygamberlerin kitaplarından çaldığım kelimeleri,
kitaplara dağıtıp, saklanmıştım.
bilmiyordum;
saklandığım yerde beni bulup,
sokaklara ismimi vereceklerini.
yürüyordum,
yıldızlar birer birer tükeniyordu.
kayboluyordu evren,
ay gecenin bu halini hiç beğenmiyordu.
ses kulağa girerken izin istiyordu.
yüksek topuklu ayakkabılarıyla ve
elma kırmızısı dudaklarıyla peşimden gelenler vardı.
yatağımın çarşafında hiç tanımadığım bir kokuydu bütün bıraktıkları,
yıkandığında unutulan bir şarkı gibiydi sözleri.
ve çekip gittiler sonra.
hesabını ödemiştim oysa doğduğum günün.
hazineye giden yolları yürüyordum,
karşımda duran gözler,
yolculuğumun sona erdiğinin bir işaretiydi.
göremese de beni,
bilmese de,
en değerli hazinemdi.
bir gece daha,
bir kez daha,
sona erdim.