Defin Şiiri - Çisem Saygılı

Sen giderken
beni bana defnettin...
mavi ışıklı odalara,
kaynağından fışkıran türkülere,
yağmurda parlayan ayak izlerine
herşeye herşeyine hasret
defnettin beni bana,
beni dünyaya
hasret...

Öyle kalsaydık, o kış gibi,
eğer,
öyle kalabilseydik,
o başın bir karış altındaki cesur yürek ,
ekvatordan buzul,
kutuplardan ateş
getirebilirdi
sana.
sen,
ey sevgili,
arkana bakmadan gittin,
bir ayağı kırık atları terkettiği gibi
seyislerin...

senin öykün bu
yüreği kabuk bağlamış şair.
kılın kıpırdamadan yaptığın yanlışların
ödüyorum bedelini.
haydi;
pazara çıkar ruhunu,
bedenini,
nasıl dayanıyorsan bu açık pazar kalbine,
nasıl
geçip gidiyorsa zaman,
gelip geçiyorsa aşklar...
ne hoşçakal diyorsun, ne geri dön,
beynimin bukağısında kayboluyor iç sesin
sesinin tınısında boğuluyorsun
sen
sustukça yakınlaşıyorsun...

bir yığın unutmak at üstüme
bir yığın başka aşklar kürekle,
kül ile ateşi tart gecelerin unutulmazında,
ateş yükselir, kül yığılırken,
ateş sıcak, kül soğukken
ateş yürekli, kül bozgunken
ateş kızıl kül griyken
ne umudedebilirim
hep geç kaldık dediğin bu gizli yolculuktan? ..
hor gördüğün bu aşktan...

sen beni kendi ruhunda taşımıyorsan,
nasıl umudedebilirim aşkın ateşini
nasıl unutabilirim,
ateşin yükselişi, külün tozanını
sana sahipken cansızlığını, sensizliğimi,
çaresizliğimi...

doğru;
beni bağrına bastığın doğru,
ama öldürdürmek niye sevgili?
küçük bir çocuğun severken öldürdüğü serçe gibi,
öldürmek içimi?
artık
mutlu musun bilmem,
işte gittin,
beni bana defnettin...