Dedim Dedi 2 Şiiri - Mehmet İslami

Dedim canım gel muhabbet edelim
Dedi Muhabbet-i Muhammedinden
Dedim şimdi mazimize gidelim
Dedi âşka mebni bidâyetinden

Dedim Şakkı Kamer hadisesinde
Dedi küffâr gördü neticesinde
Dedim ki ol zengin Haticesinde
Dedi yetimliğin asâletinden

Dedim ol kütüğün ağlamasından
Dedi Aşkı hicran dağlamasından
Dedim kayıp deve bağlamsından
Dedi Risaletin sehâvetinden

Dedim gel deyince gelen o ağaç
Dedi evet adımları dahâ aç
Dedim mevcûdatı sevgiye muhtaç
Dedi ahmaklığın şekâvetinden

Dedim sulbündeki o irin neydi?
Dedi Nûh oğluna olduğu şeydi
Dedim biraz dahâ inelim haydi
Dedi feyz alıyor siyâsetinden

Dedim Yâkub-u İsrailinde sevgi
Dedi kuyudaki Yusûfdan idi
Dedim hicranından ağlayan Nebî
Dedi karanlığın ziyâfetinden

Dedim; düşmanının elinde taşlar
Dedi ki şehadet etmeğe başlar
Dedim semâdaki ağlayan kuşlar
Dedi şehit dişin ezafetinden

Dedim deve çobanına duyuran
Dedi Yaratandır ona buyuran
Dedim otuz iki dişi sıyıran
Dedi şüheda diş sebebatinden

Dedim servet, sâman arza yetmişti
Dedi; imtihan kemendi atmıştı
Dedim yüz değnekle yemin etmişti
Dedi Eyyûb-iden şikâyetinden

Dedim hilâfet saltanat verildi
Dedi: ebâ DÂVUD’da da görüldü
Dedim; YETMİŞ ÂLİM “öldü-dirildi”
Dedi; ol Mûsâ’nın hikâyetinden

Dedim rüzigârla seyir ederken
Dedi; ümmetine su yokmu, varken?
Dedim “HÜDHÜD” bana yetişsin erken
Dedi; Melike i SABA’ zerâfetinden

Dedim yüz yıl uyuduğun bilmeyen
Dedi; mutmain imânı olmayan
Dedim önünde yemeği solmayan
Dedi; Esrar-ı hikmetin şerâfetinden

Dedim İSLÂMİ’nin omuzundaki
Dedi; gayri müslim domuzundaki
Dedim; istiğfarların katındaki
Dedi ki; Havf-Recâ icâzetinden