Dedim Şiiri - Tayyar Yıldırım

Dedim; gülmek yok mu, sizin ellerde?
Bizleri besleyen, nefret dediler.
Dedim; böyle gelmiş, gitmesin böyle!
Acelen nedendir, sabret dediler.

Dedim; doğmadık ki; savaşmak için,
Kırıp, döküp sonra barışmak için,
Alçaklık dalında yarışmak için…
Biliriz, bunlar hep, ibret dediler.

Dedim; hani akıl, nerede izan?
Şüphe yok ki bir gün kurulur mizan,
Payına yazılır, kesilir cezan.
Hatamız büyüktür, affet dediler.

Dedim; perdeleri, çektiler yüze,
Kanınızı emip, ettiler meze.
Kirletip namusu, döndüler size;
Her şeyin başıdır, iffet dediler.

Dedim; nasihatim say şu hususu
Sence yiğitlik mi, kurulan pusu?
Yurdumun üstüne, çökertme pus’u.
Sözünüz baş üste, emret dediler.

Dedim; yoksa oyun son perde midir?
Ya da, başladığı ilk yerde midir?
Yoksa yoksa vicdan seferde midir?
Üstümüze çöktü, gaflet dediler.