Ben; bazan yalnız, bazan da; kalabalık içinde olsam bile, sessizce ve dilimi, dudağımı oynatmadan, kendi kendimle konuşur, dertleşirim. Bu haml, insani bir hal ve kendini dinleme san’atıdır. Yine, böyle ilginç anlarımın birinde; elimde kalem, önümde bir kâğıt parçası olduğu bir sırada; aşağıdaki şiiri yazdım. Şimdi, sizde bu şiiri okuyunca; benim düşüncelerime katılır da, bana hak verir misiniz? Yoksa, siz; benden daha farklı mı düşünürsünüz? ...
DEDİLER. VE DEDİM
surprizsite.com / ŞİİR NO: 179 Tarih: 20-04-2009
Dediler; TÜRK’ün VATAN’ı, nereden başlar?
Dedim ki; Avrazya adlı bir kıta’dan,
Dediler; Oraya, nereden gidilir?
Dedim ki; şanlı BAYRAĞ’ın, arkasından…
Dediler; ya, SAKARYA nereden akar?
Dedim ki; Mehmetçiğin siperlerinden.
Dediler; şehidiniz, nereden bakar?
Dedim ki; Alsancağın, en tepesinden…
Dediler; dökülen kan, nereden akar?
Dedim ki; TÜRKÜN BAYRAĞI’nın şalından,
Dediler; şu yıldızlar, nereden doğar?
Dedim ki; tazimle, şehidin kanından? ..
Dediler; hilâl, bayrağı neden sever?
Dedim ki; emir var, rahmet-i Rahman’dan,
Dediler; şehitler, nereye GÜL diker?
Dedim ki; RASÛLÜLLAH’ın, arkasından…
Dediler; İNSAN, ahlâkı kimden alır?
Dedim ki; RABB-İ RAHİM’İN BOYASI’dan,
Dediler; tecelliler, nereden yansır?
Dedim ki; sonsuz KÂİNAT AYNA’sından...
21-04-2009 SAAT:02:10 Konak-İZMİR.
Kayıt Tarihi : 18.11.2014 01:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!