Dediler ki! Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Dediler ki,
Hayat dediğin nedir
Bir su misali akıp da geçer
Ne kadar dolu olsa da her bir günün
Her yarının bir dünü siler
Bugün ne yaptıysan
Yarın mezarında biter

Dedim ki,
Zaman yaprak gibi dökülürken ağaçlardan
Bir nefeste bile savrulur gider
Yıllar kovalarken seni ardından
Düşen her yaprak bedenini ezer de geçer
Yaşamayacaksak neden izin verdi Tanrı
Neden bizleri yarattı

Dediler ki,
O zaman mevsimleri giy üzerine
Tak takıştır, kendine yakıştır
Leylalar, Şirinler dönerken sende
Sevgini yağmurlarla yağdır

Dedim ki,
Giydiğin elbise bol geliyorsa
İçinde kaybolup gidersin
Acı çekeceksin ki bir şeylere yanasın
Öğrendikçe güzelliğin tadını alasın ki
Eğriliği kırıp düzlükte gidesin
üzerine oturan gömleği işte o zaman giyersin!
Ne Leyla, ne Şirin tutamaz yerini
Kalbimdeki sevgilinin!

yıldızlı geceleri giyince üzerime
aşkın rüzgarı değer tenime
yağmur yağsa da oluk misali
neye yarar, ne verir insana
bakamadıktan sonra sevgilinin gözlerine

Dediler ki; güneş düşmüş tenine
Yakmış yakabildiğince gamzelerini
Bütün çiçekler düşerken saçlarına
Hangi Adem aşık olmazmış gözlerine
Bütün Havvaları kıskandırırcasına

Dedim ki; buğday kızılı yanağı güneşe utangaç
Düşmana saf tutmuş kirpikler
En güzeli ayağını bastığı renkler
Düşerken gölgemin yanına
Ruhunu alırım baharıma
Elbette kıskanacak Havvalar
Nerede yaşanan böylesi sevdalar!

Dediler ki; Leyla’ya kavuşamayan
Mecnun’da yanmıştı kor gibi
Her nefes bir çıra olurken alevlerde
Yaşanması zor gibi

Dedim ki; Tutuşan her çıra alevle kucaklaşır
Aynı ısıda kaynaşır
Ancak kül olup düşürse yerlere
Kendini yakan ateşle o zaman vedalaşır!