Dediler... Şiiri - Burhan Kale

Ben seni anlattım, ben seni yazdım…
İsmin sayıkladım adınla sızdım...
Aşk ile hasretin kalbime kazdım,
“Gözyaşın boş yere akar” dediler…

Alnımda güneşin içimde sözün,
Hep beni beklesin kapıda gözün,
Hasret ile yansın yüreğin özün,
“Yanan yalnız kendin yakar” dediler…

Sana gider dedim çizdim yolumu,
Bir kez düşünmedim sağım solumu,
Zalime kaldırdım vurdum kolumu,
“Mazlumun ahını alır” dediler…

Oyun bilmez idi yeri de dardı,
El ele kol kola birbirin sardı,
Hani eşyanın tabiatı vardı,
“Sanma ki eden bulur” dediler…

Dağıldı yeryüzü, toprak yarıldı,
Dostum bildiklerim küstü, darıldı,
Boynuma bir yetim, öksüz sarıldı,
“Vebali üstünde kalır” dediler…

Yaşa sen hayatın en güzel beste
Günü gelince sun sanki bir deste
Gül olup açıl da, bir Ondan iste,
“Kul sebeplere takılır” dediler…

Aslı’ya Şirin’e sundum gülümü,
Böyle mi olmalı yiğit ölümü,
Yaşatma zalimi, yok et bu zulmü,
“Sesin duyulmazdan gelir” dediler…

Masmavi göklere açtım kanadım,
İhsanına erdim Muhsin’di adım,
Millete dost olan eylesin yâdım,
“Kim seni hatırlar bilir” dediler…

Yanar durur ciğer hüzünle dolu,
Yine canlar aldı Hacılar yolu,
Tedbir alamaz mı Allah’ın kulu,
“Kaza da Allah’tan gelir” dediler…

Odalar, ışıklar, halılar, perde…
Sığınmışlar Sana bakışlar yerde…
Allah’ım sabır ver, çare ver derde,
“İnsan acısıyla kalır” dediler…

İster kul köle ol, istersen paşa,
Biraz başkasını düşün de yaşa,
Olma hiç kimsenin elinde maşa,
“Sanma ki edenler bulur” dediler…

Doğru ol, dürüst kal, hayat çok kısa,
Her zaman önünde durmaz bu masa,
Herkesi Musa bil sen de ol asa,
“Firavuna asker olur” dediler…

Niyetin namaza, yönün Kâbe’ye…
Ona buna minnet ne demek neye? ..
Vekâlet mi verdin sen Veli beye? ..
“Gün gelir halini sorur” dediler…

Sevgiyle kalbinde açarken güller,
Uzaktan haline gülerken eller,
Şen şakrak öterken dalda bülbüller,
“Kesilir sesi de durur” dediler…

Ne mangal üstünde kül bıraktılar
Ne de coşup sular gibi aktılar,
Yaktılar yıktılar dönüp baktılar,
“Medeniyet böyle olur” dediler…