Dedikoduya Küstüm Şiiri - İbrahim Özdemir

DEDİKODUYA KÜSTÜM

büyük sevmiştim seni hani
içimde büyüyordun sığamamacasına
anlatmalıyım sığdırabilmek için içime
anlattım
anlatmasaydım demiyorum asla
nasıl seni sevmiyorum diyemezsem öyle işte
anlattğımı anlattılar birilerine
bir bir söylemiştim
anlatıldı iki iki
öyle ki
ölesim geldi
ölemedim
iki ben oldum
inanılmaz iki ben
taşınır mı
küstüm
küstüm
küstüm
bana
sana
bize
başım döndü
midem bulandı
tansiyonum yükseldi-düştü
ne düşebildim yere
ayağa dikilebildim ne de
kendim
düşünebiliyormusun ne demek bu
bilmiyordum
bilmiyordum
bilmiyordum
bize
merhaba diyemedim
merhaba demedi sanki biz
bana
neydim ve neredeydim
kimdim
bilmiyordum
yaşanır mı bu diyordum
gittik emperyalizmi protestoya
berbat gördüm o güzel günde seni
berbat oldum
daha bir kinle attım sloganımızı
yumruklarım daha sıkılıydı gökyüzünde
kalbimle birlikte
o yumruklar benim miydi
yürek benim miydi havada dolaşan
bilmiyordum
bilmiyordum
bilmiyordum
biz biliyorlardı ama
bizi bilmiyorlardı ne fayda bana
sana
aradım seni alanda görmeye
yüzünü
yüreğini
yumruklarını
kötüydü
kötüydü
kötüydü
göremedim varlığını
varmıydık sen ve ben
sensiz
yoktuk bizim yanımızda
varlığımızda yoktuk anlıyor musun
acı mı
endişe mi
bu
endişenin acısı mı yoksa
küsmeli miydim onlara
onlar o kadar çoklar ki
anlatmalımıyız yeniden
kendimizi
sen ve ben yapmaya
çekmeliler fotoğrafımızı
seni ayrı
beni ayrı
yan yana ikimizi bize
kim bunlar diyememeliler
demeliler yoldaşımız bizim
sevgi dolu
ve eklemeliler sözlerine inançla
yürek ve kafalarıyla insan
kafasız yürek
yüreksiz kafa
olmaz
diye
aradığını bilmeliler bir gün sonra
ve telefonun kendiliğinden açılamayacağını
cevap verilemeyeceğini hissetmeden
dün düşündük dünü-günü-yarını
hissettik olanı olacakları
yarını istiyoruz
beraberce
ama direncin direncimi çoğaltsın
direncimizi
daha pek olsun kavgamız

21.09.1998, 16:00, Kadıköy-Karaköy/İst