Dedeme Mektub Şiiri - Cemil Arıkan

Dörtyüz kırk dört yiğidin gayretine baş olup
Aşireti devlete çevirdi OSMAN dede.
Kur'an âşıklarına bey olup, sırdaş olup,
Yazdırdı; Rumeli'nde destânı ORHAN dede.

Yüce bir mefkûreyi baş üstünde tutarak,
Bayrak bayrak taşıdı serhatlere şân dede!
Küfür karanlığını Kur'an'la dağıtarak,
Eyledi melekleri kendine hayrân, dede.

Hüdavendigâr diye namın âfâkı sarmış;
Kosova meydanında gönüller hicrân; dede!
Bir YILDIRIM çakınca gökler yine ağarmış,
Titremiş Niğbolu'da yeniden cihân, dede!

Devr-i fetret kor olup yakarken yürekleri,
Şükür; çıkmış ortaya ÇELEBİ SULTAN dede.
Yerle bir oldu küfrün çürümüş direkleri;
MURAD'ın adâleti kalpleri yakan, dede!

Nerde FÂTİH'im nerde? Nerde ŞEMSEDDÎN nerde?
Nerde, çökmez sanılan surları yıkan dede?
Destân destân söylenir nâmın halâ dillerde;
Seni hasretle anar Nesl-i Fâtihân, dede!

Tefrîka endişesi yüreğinde kor senin;
Ey! her zerresi ile gerçek müslüman dede.
HALÎFE-İ MÜSLİMÎN diye nâmın var senin,
İttihâd-ı İslâm'a hizmetkâr olan dede.

Muhteşem bir SÜLEYMAN çıkmışken aranızdan,
Söylenir hakkınızda iftira, yalan, dede.
İstikbâl okunurken gönül manzaranızdan,
Bıraktığınız tarih yazık ki virân; dede!

Bugün bir belâ var ki, müstehcenlik adında,
Rûhunu tâzîp eder; biliyorum ben, dede.
Kalk ta bak mezarından; ağlıyor evlâdın da,
Bulunmuyor gözünün yaşını silen; dede!

Derdimiz dağlar kadar; bir çare gösteren yok;
Çanakkale geçildi! duymuş muydun sen dede?
Gönüller çöle döndü; bir yudum su veren yok!
Acımız kaht-ı ricâl; yok ki BİR BİLEN dede.

Uğrunda bu milletin sebîl edip kanını,
Bıraktın bu vatanı bize armağan; dede!
Kurtarmak için bugün, kırk paralık canını,
Baba bir kardeşini boğuyor insan; dede!