Dedeme Şiiri - Muhammed Leyla

Sen toprağın altında, ben yorganımın,
Nasıl yaşıyoruz biz birbirimizden ayrı?
Gözlerin sebebiydi gözyaşlarımın,
Ve bunları yazarken gözüm karardı.

Yokluğun sebebidir mutsuzluğumun,
Ve sevgin giderir umutsuzluğumu,
Ben babasız bir çocuğun yolsuzluğuyum,
Gözyaşlarınla gider lütfen susuzluğumu.

Hayatımın her anında baba aradım,
Gözlerim her saniye seni aradı,
"Muhammed" de bana, dindir yaramı,
Kapkaranlık bir gecede gözüm kararır.

Ben karamsar bir çocuğun intiharıyım,
Kaosun düzene itirazıyım,
Çek üzerimden yalancı ihtimamını,
Ben kimsesiz çocukların intizarıyım.

Vefatını bilmiyordum senin yasında,
İnanmadım bittabi ilk duyduğumda,
Kimsesiz kalmıştım daha 5 yaşımda,
Büyüdüğümü anladım ilk ağladığımda.

Sonra büyüdüm biraz, pek arsızlaştım,
Ben sapmam dediğim anda yolumu saptım,
Kendime şiirden salıncak yaptım,
Pek tatlı çocuktum, canavarlaştım.

Sonrasında şiir yazdım, kafiyeler oyuncağım,
Kimseyi bindirmediğim şiirden salıncağım,
Seni her düşündüğümde oturup ağlayacağım,
Döktüğüm her gözyaşı büyümemi sağlayacak.