Dedem Ve Ninem Koca Yürekliler

Hayâl meyâldi hatırladığım;
Dedemin nur kokan yüzü,
Her gittiğimde beyaz sakallarında yanağımın allığı..
Çizgili pijamasıyla divan başı...
Duvarda asılı o zamanların olmazsa olmazı Kâbe halısı...
Sayardım bir bir halıdaki Kâbe duvarlarını dedemin sırtına yaslanarak...

O sakallarının kokusu hâlâ o gün gibi burnumda...
Yastığının altındaki cüzdanı,
Deri kokusu...
Her hafta sonu verdiği harçlık...

Dedem gözlerini yumduğunda yine küçücüktüm,
İlkokula başlayan bir kız çocuğu...
Artık sakallarına değemeyecekti yanaklarım,
Divanda oturmuş o nurlu yüzünü göremeyecektim...
Sırtına sırtımı veremeyecektim..
Bu sefer sırtına dayandığım ninem oldu,
devam ettim duvardaki Kâbe duvarlarını saymaya...
Vazgeçemezdim, çocuktum...

Güngörmüş bir kadındı ninem...
Ellerinde bereket,
Yüreğinde sevgi barınmıştı.
Boynunda akik gerdanlığı,
Bedeninde basma entarisi
yeni gelin gibi pampak...
Ayağında o ince çorap,
süzülürdü dedemin yanında yine çiçek gibi...

Elini tutardı dedemin,
küçük bedeniyle abdeste götürür elleriyle abdest aldırırdı yarı felçli erine...
Nasıl bir aşksa bu, hâlâ konuşulur ikisi...
Bir de dört çocuk üstüne gitmiş
çok küçük yaşta...

Basmış bağrına kendi gibi küçük o dört çocuğu...
Kendi doğurduğu bilmiş,
Sinesine sarmış...
Aşına aş katmış...
Hatırlıyorum da o dört çocuk da hiç incitmezdi ninemi...
Annem kelimesi yankılanırdı İstanbul'dan her geldiklerinde...
Ben çok çok sonradan öğrenmiştim dayılarımı ninemin doğurmadığını...
Sahici bir sevgiyle güzel insanlar büyüttü ninem,
Son nefese kadar hiç düşmedi  dilinden
ne o dört çocuk,
Ne de dedem...

Hüzn-ü Sevgi